Roller değişsede değişmeyen tek şey acılar

“Gece yarısına doğru şehrin sesi değişti. Çığlıklar, cam kırılmaları, sloganlar birbirine karıştı. Sokaklar, sabahın ilk ışıklarında tanınmaz haldeydi.”

1955’in 6-7 Eylül gecesi, İstanbul yalnızca bir pogrom değil, aynı zamanda hafızasına kazınmış en karanlık sayfalardan birini yaşadı. Azınlıkların evleri, iş yerleri, ibadethaneleri hedef alınmış; binlerce yıllık komşuluk bağları bir gecede paramparça edilmişti.

Kamyonlar mahalle aralarına yanaşıyor, dükkanlar boşaltılıyor, evlerden çıkarılan eşyalar yerlere saçılıyordu. Dereboyunu ikiye bölen bugünkü Dereboyu Caddesi o yıllarda hâlâ dereydi*; dükkanlardan atılan yiyecekler, içecekler, meyveler ve mallar derenin yatağını doldurmuştu. Şehrin ortasında bir çöp nehri akıyordu sanki.

Ev sahipleri, saldırılardan kurtulmak için kapılarına Türk bayrağı asıyordu. Ancak bu işaret çoğu yerde fayda etmedi. Bayrak asılı evler bile yağmadan kurtulamadı. Sabah olduğunda birçok Rum, Ermeni ve Yahudi aile, evsiz, dükkanını kaybetmiş ve en önemlisi güven duygusunu yitirmiş haldeydi.

Ve en acısı: Birçok Rum, o gece evinden çıktıktan sonra bir daha geri dönemedi. Evleri yoktu, dükkanları........

© Toplumsal