Fransa’da, yüksek yaşam maliyeti, vergilerin çalışanlara yüklenmesi, yöneticilerin emekçilere karşı tutumları gibi ekonomik ve siyasal sorunları protesto nedeniyle Kasım 2018’de bir hareket başladı. Şehirlerden kırsal kesimlere ve çevre ülkelere de sıçrayan hareketin sembolü, sürücülere zorla giydirilen sarı yelek oldu. Sarı güzel bir renktir. Güneşin rengidir. Hep göze çarpar. Taksiler sarıdır. Filmlere işlemiştir. Mesela Amerika’daki Taksi Şoförü (Taxi Driver / Martin Scorsese, 1968) gibi. Ya da gurbetçi taşıyan Sarı Mercedes (Tunç Okan, 1992). Bir devrmciyi anlatan Maden’de (Yavuz Özkan, 1978) baretler sarıdır. Yellow Submarine’i (George Dunning, 1968) anmadan geçmek olmaz. Takımların ise tamamlayıcı rengidir. Yıllar boyunca değişen anlamıyla sarı lalenin de hatırı sayılır.

Örnekler sonsuz. Ancak yazımızın konusunu oluşturan sarı için bu kadar olumlu konuşmak mümkün değil. Mesela Mısırlı’lardan başlayalım. Eski Mısır’da sarı, gözden düşmeyi ve utancı simgeliyor. Bir de sendikacıların, sendikaların sarısı vardır ki Eski Mısır’a rahmet okutur. Türkiye’de işçi sendikacılığında da memur sendikacılığında da şahit olunan bir durum.

Türk-İş Başkanı Ergün Atalay ile Çalışma Bakanı Zehra Zümrüt Selçuk arasındaki açık kalan mikrofona yansıyan konuşması hatırlardadır. Atalay, iktidarın düşük zam teklifini kabul etmesini Bakan Selçuk'a, "Uzarsa işi karıştıracağız. En azından kapattım böyle" diyerek açıklamıştı. Hâlbuki mangalda kül bırakmamıştı. Son sözleşmede bu “sert” tavrını daha sonra da sürdürdü. İktidar yanlısı Hak-İş ile. Dedi ki: “15 Temmuz'a kadar talepler karşılanmazsa grev kararı alacağız!” Olmadı. Türk-İş Başkanı yerine imza atıldı. İmza atanlar bakanlıktan kaçar gibi uzaklaştı.

Gelelim memurlara. Memurların, işçilere göre işlerinin sürekliliği ve güvencesi vardır. Bu nedenle eskilerde memur, gözde damat ya da gelindir. Yine de bu güvence sürgünü........

© Tele1