Amerikan edebiyatının en değerli isimlerinden, gerçekçiliğin sert kalemi John Steinbeck’in romanından yazımın başlığını ödünç aldım.
İnsan şaşırtır elbet; buna şaşırmamalı. Bizde işlevinden çok ‘büyüklüğüyle’ övünülen adalet saraylarına -adliye değil dikkatinizi çekerim- giderseniz birbirini şaşırtmış insanlara denk gelirsiniz.
Bir zamanlar birbirlerini delice sevmiş bir kadının ve bir erkeğin, en iyi olasılıkla birbirini incitmeden boşanmaya çalıştığını görürsünüz. En kötü olasılıkla aynı yastığa baş koymuş, bedenlerini birbirleriyle bölüşmüş insanların düşmanlaştıklarını, çocuklarını bu düşmanlıkta heder ettiklerini görürsünüz.
Aynı karında yatmışların analarından-babalarından kalan mirası doğru düzgün paylaşamadıkları için birbirlerine savaş ilan ettiklerini görürsünüz.
Dünyada en çok güvendikleriyle iş kurmuş ortakların birbirlerine düştüklerini görürsünüz.
İnsan şaşırtır; bunda şaşırtıcı bir şey yoktur.

***

Ama pes! Pes! PES!
Dün “Ak” diyen bugün “Kara” diyorsa, nasıl olurda suçu “Ak” denildiğinde inananlarda ararız? Evsahibini bastıran yavuz hırsızın hiç mi suçu yok?
Parmakla gösterip “Ona da inandınız! Buna da inandınız. Enayisiniz” diyemezsiniz. Benim insan olarak vazifem inanmaktır. Ben insan olarak inanacağım ama fareleri de tespit edeceğim.
Dün........

© Tele1