Köy Enstitüleri yalnızca birer okul değildi; yaşamın merkezinde yer alan kurumlar olarak dikkat çekti. Eğitim programı yarı teorik, yarı uygulamalı derslerden oluşuyordu. Türkçe, matematik, tarih, coğrafya gibi kültür derslerinin yanı sıra tarım, marangozluk, demircilik, sağlık bilgisi ve hayvancılık gibi üretime dönük dersler de veriliyordu. Öğrenciler bazen kalem tutar, bazen çekiç kullanır, bazen de fidan dikmek için kürek kaldırırlardı.

Her öğrenci mutlaka bir müzik aleti çalmayı öğrenirdi. Tarlalarda çalışırken türkü söyler, atölyelerde üretim yaparken sanatla iç içe olurlardı. Böylece eğitim, yalnızca bireysel gelişimi değil, köyün geleceğini de şekillendiren bir süreç haline gelirdi.

Enstitülerin dikkat çekici özelliklerinden biri, öğrencilerin kendi okullarını inşa etmesiydi. Çadırlarla başlanan süreç, taş taş üstüne konarak okul binalarına dönüşürdü. Öğrencilerin emeğiyle köprüler, yollar ve su arkları da yapıldı. Böylece Anadolu’da bilgi ile emek buluştu.

Bu kurumlardan mezun olanlar yalnızca öğretmen değil; köylünün tarım........

© Sonsöz