Ekinler biçilir, harman kaldırılır…

Köyün erkekleri için tam dinlenme zamanı diyeceksiniz değil mi? Hiç de öyle değilmiş!

Köyde bu işler bittiğinde, gurbet zamanı başlarmış…

Gurbet
Sivas ili, Şarkışla ilçesine bağlı Hüyükköy…

Köyün erkekleri üçer beşer bir araya gelip, sırtlarına içine kürek ve bellerini yerleştirdikleri yorganlarını sarmalayıp, sırtlarına vurur, Adana-Mersin yollarına düşerlermiş. Köydeki kendi tarlalarının ardından Adana bahçelerinde çalışmaya…

Kış orada geçirilecektir. Oralarda tarla sahibinin onlara göstereceği yerde, ‘dam’da yatıp, sabah erkenden kalkıp, bahçelerde çalışarak…

Biraz biriktirince para, bahar gelirken dönülecektir anca.

Yani yeniden köyde tarla, saban işleri başlayınca…

Ressam Süleyman Karakul Hüyükköylü. Karakul’un anılarında ve tablolarında bu geliş-gidişler var. Öyküsünü bilmeyince hoş bir resme bakar gibi bakıp geçebilecekken, öyküsünü öğrenince her bir detaya derin bakılacak, derin düşüncelere dalınacak tablolar.

Gidenler köyün erkekleri.

Hüyükköy’de köylü, çiftçi, Adana’da gündelik işçi.

Ama köyünde ayrıca koca, baba veya evlat…

Dönüşleri mart ayındadır. Mart, kendi tarlalarında çalışmaya başlayacakları zamandır çünkü…

Bu dönüşü evdeki herkes farklı bekler.

Köyde bayram havası

Mart ayı. Kar henüz kalkmamıştır.

Biri bağırır!

“Adanacılar geliyor!”

Varsın kar kalkmamış olsun, bir anda yürekler ısınır. Köyde bayram havası eser adeta. Köydeki bütün çocuklar, her ne yapıyorlarsa, neredelerse fark etmez, yola doğru, büyük bir heyecanla koşmaya başlarlar.

Eşler…

Heyecanlı! Kocaları geliyor. Aylardır görmediği…

Kapılara çıkarlar. Karşısında kocası, evinin erkeği, yeni ceketiyle, ceketinin yakasında taze bir çiğdem çiçeğiyle…

Evde temel ihtiyaçlar nerdeyse bitmiş, yemek yapmak için bir şey kalmamış, erzak tükenmiş. Belki aydınlatma için yağ bile kalmamış. Hepsi gelmiştir! Başka ihtiyaçlar da vardır elbet. Onlar için de kasabaya gidilebilecektir artık.

Çocuklar…

Ayrı bir........

© Sonsöz