Çok güzel saz çalıyor.

Kendi kendine öğrenmiş.

Abdulkadir Göğüş, ressam, harika suluboya tabloları var.

Kendi kendine öğrenmiş.

Abdulkadir Göğüş, usta bir ressam. Evinde buluştuk, bir odasına kurduğu atölyesinde konuştuk. Eşi ve evlatları Ozan’la da oturduk. Candan ev sahiplikleri için teşekkür ediyorum. İki kızları, iki de torunları varmış, sağlık dileklerimle onlara da selam ve sevgilerimi iletiyorum…

Adıyaman, Besni’li…

Çocukken, çok da hareketliyken, bir rahatsızlık geçirmiş, bir ay kadar ayağa kalkamamış. Bir akrabası ödünç saz vermiş, yattığı yerde tellerine vurup, çalmaya başlamış. Aslında ‘sesler çıkarmaya başlamış’ demek daha doğru olacak! Ev halkı isyan etse de bizim Küçük Abdulkadir, başka bir eğlence de yok, sürekli çalmış durmuş! Nasıl bir azim ve hevesle tellere vurduysa, bir ayın sonunda sazdan güzel sesler gelmeye başlamış!

Resme merakı küçük yaşların kadar gidiyor. Ne zaman kırlara çıksa, dağlara ve köyüne baksa, hep gördüklerinin resmini yapmayı hayal etmiş. Kâğıt, kalem yok, yere kazırmış…

İlkokulda kendi resmini erkenden yapıp bitirir, arkadaşlarının resimlerini de yaparmış. Öğretmen hep onun resimlerini, Küçük Abdulkadir’in yaptığını bilmeden, kaldırıp, örnek olarak gösterirmiş.

Çok ısa bir süre öğretmenliğini yapmış olsa da öğretmeni Numan Aslan’ın adını anmadan geçmedi.

Ortaokul ve lisede de resim merakı devam etmiş. Bir ara resimlerinin kaybolduğunu fark etmiş.

Sonradan resimlerini çok beğenen arkadaşlarının çaldıklarını öğrenince kızmakla gururlanmakarası duygular yaşamış. Resimlerini arkadaşlarına örnek olarak gösteren öğretmeni Eyüp Topçu’yu da analım…

Evde beyaz duvarlara, okulda tahtaya, kağıtlara resimler çizmekten, dayak o zamanlar pek yaygındı diye hatırlattı, babasından veya öğretmenlerden dayaklar yediğini de hiç unutmuyor.

Dayak memleketin dört köşesindeydi. Doğru ama, “Dayağı annemden değil de babamdan yerdim. Rahmetli annem kızardı ama bana kıyamazdı.

İkisine de rahmet olsun. Annelik ve babalık hakları unutulmaz.” diye andı........

© Sonsöz