Sevgili okurlarım, bu hafta da Burçin GÜLBENK’le Hayata Dair köşesinde bir sayfa çevireceğiz; ama bu sayfada kahramanımız rakamlar değil, rakamların içinden bize bakan hayatın ta kendisi olacak. Evin ışığını biraz kısınca, çayın buharı camı buğulayınca, dışarıdan bir tekerlek sesi geçince… Hepimizin içinden aynı soru geçiyor: “Bu ay nasıl bitecek?” İşte o sorunun arka planını, bir romanın ritmiyle, birbirine değen halkalar gibi konuşalım.

Sabahın ilk otobüsünde yan yana oturan iki insan düşünün: Biri üniversite mezunu, diğeri meslek lisesi çıkışlı; ikisinin de gözünde aynı telaş. Türkiye’nin resmi fotoğrafı, o telaşı haklı çıkarıyor: TÜİK’e göre Ağustos 2025’te işsizlik oranı %8,5; erkeklerde %6,8, kadınlarda ,6. Rakam kulağa tek bir yüzde gibi gelir; oysa bu yüzde, bir işe girmek için kapı kapı dolaşanların adımlarında yankılanır. İş bulamayanın umudu sarsıldıkça, çalışan da “ya ben?” diye içini yoklar; çünkü birinin güvencesizliği, ötekinin huzurunu da eksiltir.

Aynı otobüsün akşam seferinde, gündüz vardiyasından inmiş biriyle akşam işine yetişen birini görürüz. “Tek iş yetmiyor” cümlesi, artık bir şikâyet değil, ülkenin ortak dilidir. Bu dil, maaş zarfının ağırlığını belirleyen asgari ücrette de karşımıza çıkar: 1 Ocak 2025’ten beri net 22.104,67 TL. Rakam büyüdü ama pazar filesi, fatura zarfı, kira kontratı büyümeyi çoktan solladı; böyle olunca ‘ikinci iş’ bir tercihten çok, sessiz bir zorunluluğa dönüştü.

Ve hikâyemizin üçüncü durağı: emekliler. Bir ömür çalışmanın ardından beklenen şey sadece “geçinmek” değil, “derin bir nefes”tir. Temmuz 2025’te en........

© Sonsöz