Bu köşede emperyalizmin güncel durumunu ve çelişkilerini tanımlamaya çalışıyoruz. Bu süreçte çok az ele aldığımız Endonezya’ya yer vermek gerekiyor. Çünkü bazı naif veriler epeydir dünya kapitalizminin ulaştığı noktada Endonezya’ya işaret ediyor. Satın alma gücü paritesi cinsinden ülkelerin ulusal gelirine göre sıralamasında Japonya ve Almanya’dan sonra ve Brezilya ve Fransa’dan önce yedinci sıraya yerleşmiş olması çok dikkat çekici.

Aşağıda haritada konumu görülen 280 milyon nüfuslu birçok adadan oluşan bu ülkeyi bu köşede sadece bir kez ve akıllı telefonların akılsızlaştırdığı insanlar bağlamında ele almıştık.

Şimdi ise Endonezya’yı ele almak için kuvvetli bir bahane çıktı. İki haftadır en az 10 kişinin öldüğü ve polis karakollarının ateşe verildiği bir halk ayaklanması yaşanıyor. Devlet Başkanları bu nedenle Çin’de Şangay İşbirliği Örgütü(ŞİÖ)’nün toplantısına katılamadı. Hatta Rus basınında olayların Batı emperyalizmi tarafından başlatıldığına ilişkin iddialar yer aldı.

Olayları kışkırtan ise asgari ücret 300 dolar kadarken milletvekillerine 2024’ten bu yana ayda 3000 dolar konut yardımı yapıldığının ortaya çıkması oldu.

Endonezya’nın günümüzdeki siyasi ve ekonomik durumunu anlayabilmek için mutlaka kısaca tarihine değinmeliyiz. Üstelik bu tarih emekçi sınıfların eşitlik ve özgürlük mücadelesinde çok acı ve unutturulan bir kesitine işaret ediyor.

16. yüzyılda Hollanda tarafından sömürgeleştirilen Endonezya 1900’lerin başından itibaren bağımsızlık mücadelesine sahne olur. İkinci Dünya Savaşı esnasında Japonya tarafından işgal edilir ve Endonezya Komünist Partisi’nin işgale karşı yurtseverlik mücadelesi ödenen bedellere rağmen halkın belleğinde yer eder.

Japonların 1945’te yenilerek çekilmesinden sonra bağımsızlık mücadelesi yükselir, ancak Hollandalı emperyalistler her türlü hile ve zorbalıkla hegemonyalarını bırakmak istemezler. Toprak ağası ve bazı sermaye kesimlerinin işbirlikçiliğine karşın........

© soL