“İsmi uzun komisyon” çalışmalarını sürdürüyor sürdürmesine, ama ortada bir yol haritasından ziyade oyalama/alıştırma toplantıları var gibi görünüyor.

Komisyon mu İmralı’ya gider, İmralı mı komisyona gelir? Bu soru hem oyalamaya hem alıştırmaya yarıyor örneğin… Kuşkusuz geçen yıl Bahçeli’nin fantastik Meclis kürsüsü davetinden daha somut bir noktaya denk düşüyor bu gündem maddesi. Ama ne önemi var? Sonuçta kamuoyunun bir şeylere alıştırılmasının veya olaylar akıp giderken toplumun oyalanmasının aracı olarak işlev görecek bu tartışmalar.

Ben kendi payıma hangi tarafın annelerinin daha fazla acı çektiğinin yarıştırılmamasını diliyorum!

Ama nafile; tartışmanın buraya gelmesi kaçınılmazdır. Komisyonun yarışmanın şiddetini massetmek “olgunluğunu” göstereceğine güvensek bile, kıvılcımların atmasını kimse önleyemeyecektir.

Ah CHP vah CHP! Tam da bu varsayılan uzlaşma olgunluğundan belediye operasyonlarının da nasipleneceğine inanarak dâhil olmuştu sürece!

* * *

Birileri bir şeyler yapmayı denerken dışarıdan umutsuzluk, karamsarlık yaymış mı oluyorum?

Ne yapılmak istendiği açık seçik söylenmezken bu boş bir eleştiri olarak kalıyor. Topluma afaki bir kardeşlik söylemiyle lafı dolandırmaktan başka bir şey yansıdı mı bugüne kadar?

Tamam, ben de farkındayım; bu yeni iklimde Öcalan, Bahçeli ve Erdoğan’ın veciz ifadeleri yayınlanıyor zaman zaman. İslam kardeşliği, ümmet olmak, başkan yardımcılarının kimliği…

Ama hiç de haksızlık etmiş olmuyorum. Çünkü İslam kardeşliğinin laikliğin yadsınması anlamına geldiğini alenen ilan edecek cürete sahip değil hiçbiri. Veya ümmetin ulus’un reddi demek olduğunu, yönetim sisteminin alt kimliklere pay edilmesinin üniter yapıyı gömmek olduğunu…

Dolayısıyla bu tür “çarpıcı” çıkışlar da oyalama/alıştırma egzersizlerinin ötesine geçmiyor.

Bizden uyarması; bu kontrolsüz sürecin patlamasının değil, patlamadan derinleşebilmesinin haber değeri olacaktır…

* * *

İyi de, birinci çözüm süreci yıllarında........

© soL