Kurtuluş ve kuruluştan gelen aydınlanma, kamuculuk, yurttaşlık ve cumhuriyet birikimi bugün çıkmaz sokağa sıkıştırılmış durumda. Kimilerince 102. yıl kutlamalarında “ülkenin gururu” olarak tanımlanan günün siyaseti emperyalizmi, kapitalizmi, dinsel ve etnik gericiliği, sömürüyü içeriyor. Karşıdevrimi içeriyor. Eğer cumhuriyetin gerçek sahipleri her yıl olduğu gibi bu yıl da kutlamalar bitince düzenin dümen suyunda yaşama sessizliğine bürünmeye devam edecekse çıkmaz sokağa daha çok sıkışılacak.

Çıkmaz sokağın duvarlarını emperyalizm ve işbirlikçiler, NATO’cular, işgalci ve yağmacılar, holdingler ve tarikatlar, çıkarcılar ve gericiler, cinayetleri yaşam tarzı yapanlar, hırsızlar ve rantçılar, savaş sevdalıları, bilim ve sanat düşmanları, burjuva devleti ve hukuku, sandıktan önce ve sonra genel oy hakkını çalanlar, liberal kuşatmacılar, kamu kaynaklarını ve hizmetini satanlar, karşı devrimciler ve cumhuriyetçiler, sömürücüler örüyor, koruyor.

Cumhuriyetçiler siyaseten teslim alınan biçimsel cumhuriyete sığmıyorsa da “toplumun tüm kesimleri ekonomik sıkıntı içinde” diyenler muhalefet yaptığını sanıp halkı, sömürülenleri özveriye, suskunluğa, rızaya çağırıyor.

Kurtuluş ve kuruluş cumhuriyetinin ilerici, aydınlanmacı, bağımsızlıkçı, devrimci kanadı ne kadar savaşırsa savaşsın gerici, işbirlikçi, karşı devrimci, sömürücü kanat hep yan kulvarda oldu; 1946 ve sonrasında da -kimi zaman frenlenmesine karşın- egemenliği elde tuttu. 12 Mart 1971 ve 12 Eylül 1980 militarist el atmalar da gösterdi ki sermaye sınıfının egemenliğinin ve siyasal iktidarının sürdürülebilmesi bir yandan emperyalist işbirliğine diğer yandan gericiliğe dayandırılırken emekçilerin baskı ve denetim altında tutulmasından hiç vazgeçilmedi.

Cumhuriyetin niteliklerinin dokunulmazlığı, egemenliğin kayıtsız koşulsuz ulusa ait olması, temel hak ve özgürlüklerin anayasal güvencesi, meydan........

© soL