Türkiye’deki kamu emekçilerinin yıllardır süregelen ekonomik sıkıntıları ve hak kayıpları tartışılırken, gözler ister istemez toplu sözleşme masasına ve bu masada oturan yetkili sendikalara çevriliyor. Uzun yıllardır süregelen bu süreçte, toplu sözleşmelerin kamu emekçilerinin beklentilerini karşılamaktan uzak kaldığı ve adeta bir danışıklı dövüş senaryosuyla sahnelendiği iddiaları yüksek sesle dile getiriliyor. Bu eleştirilerin odağında ise bir dönem Kamu-Sen, son dönemde ise ağırlıklı olarak Memur-Sen yer alıyor.

Türkiye’deki toplu sözleşme sisteminin temel sorunu, masanın gerçekten iki eşit ve bağımsız tarafı temsil etmemesidir. İdeal bir toplu sözleşme sisteminde, işveren ve çalışanları temsil eden tarafların tam anlamıyla özerk olması beklenir. Ancak ülkede durum, bu ideallerden oldukça uzak görünüyor. Memur-Sen’in iktidarla olan yakın ilişkisi ve sendikal tabanın iradesini yansıtmak yerine, sistemin bir aparatı haline geldiği yönündeki eleştiriler, kamu emekçileri arasında ciddi bir hayal kırıklığı yaratıyor. Bu durum, sendikal mücadeleyi bitirmek ve kamu emekçilerinin sesini kısmak için kullanılan bir yöntem olarak kullanılmakta.

Gerçek bir toplu sözleşme sistemi, sadece mali hakları değil, toplumsal cinsiyet eşitliğini, özlük haklarını, demokratik ve kültürel tüm hakları kapsayan geniş bir perspektife sahip olmalıdır. Ancak mevcut sistemde, masanın gündemi ve sunuluş şekli dahi iktidar tarafından belirlenmekte ve konu dar bir çerçeveyle sınırlı kalmaktadır. Kadın........

© sendika.org