Utanan ve çekinen gözlerle yaklaştı, iyi giyimli, elinde telefonuyla oynayan adamın yanına. 'Abi karnım aç bir ekmek parası' dedi başı önünde. Üstünde üç beden büyük montu ve artık giyilecek hali kalmamış botlarıyla. Adam, telefonundan kaldırdığı gözleriyle şöyle bir baktı. 'Sizi bir doyuramadık, hep açsınız zaten' dedi. Hadi başka kapıya?

Sessizce uzaklaşırken adamın yanından giyiminin iyi ama yüreğinin ne kadar kötü olduğunu ve adamın söylediklerini düşündü.

Haklıydı adam. Kendini bildi bileli açtı karnı. Hiçbir zaman tam doymamıştı. Annesi gece karanlığında oradan buradan topladığı yiyecekleri eve getirir, yenilebilecek durumda olanları kardeşleriyle beraber paylaşırlardı. Hepsi çok küçük olduğundan evde yalnız anneleri çalışırdı. O da, artık onu tanıyan esnafın, iş yerlerinin ancak üç beş kuruşa günlük işlerini yapardı. Babası çalıştığı inşaatta bir kaza sonucu düşüp ölmüştü ve zaten zor olan hayatları daha da zorlaşmıştı. Bu........

© Samsun Son Haber