Suya her dokunduğumuzda aslında iki dünyanın sınırına değiyoruz:
Üstte gürültü, altta sessizlik.
Yukarıda koşuşturma, aşağıda zamanın yavaşladığı o derin, o mavi evren.
Ben her daldığımda şunu fark ediyorum:
Su altı, insana yalnızca nefesini değil, yüreğinin ağırlığını da hafifletmeyi öğretiyor.
Dışarıdan bakanlar dalışı sadece teknik bir beceri sanır. “Yüzme biliyor musun?” diye sorarlar.
Oysa bilmezler ki; suyun altına dalmak için aslında yüzme bilmekten çok daha başka bir şey gerekir:
Kendini suya emanet edebilme cesareti.
Su seni taşır, kaldırır, sarar. Sen panik etmezsen, o seni bırakmaz. Dalmak, öğrenmekten çok hatırlamaktır; bedeninin suya zaten ait olduğunu…
İlk metreler her zaman aydınlıktır. Güneş, suyun yüzeyini kırıp içeri sızarken ışık oyunları yapar. Bazen altın renkli çizgilerle, bazen mavi........

© Samsun Gazete Arena