Bu yaz Sarı Yüz (Kuang) adında bir roman okudum. Ana karakter orta sınıftan olup pek de marjinal bir kimliği olmayan, yazacak kadar özgün bir hikayesi olmayan kıskanç ve verimsiz bir kadın yazardır. Varoluşsal eksikliği onu üniversite yıllarından tanıdığı, epey ünlenmiş zeki, güzel ve Asya kökenli bir arkadaşının taslağını çalmaya cezbeder. Bu yazar arkadaşı aniden ölerek bitmiş bir eserinin taslağını ve araştırma notlarını tek kopya olarak masada bırakmıştır.

Kültürel bir sermayesi olmadığı için otantik bir sesi olabileceğine inanmayan karakterimiz başkasının sesini kendi sesi gibi sunar. İçten içe ırkçı, yine de kendi beyazlığını sıradan bulan bu kadın, kıskançlıkla ‘otantik acı’ peşine düşer. Halbuki her hayat otantiktir, ve ele alınışı ona kimlik kazandırır. Arkamı dönüp kütüphaneme göz atınca ilk gözüme çarpan sıradan hayat içerikleri: At Çalmaya Gidiyoruz (Petterson), Kedi Gözü (Atwood), Değersiz bir Hayat (Yanagihara) hayatımda okuduğum en otantik içerikler olabilir…

Başkalarının hayat kesitlerinden beslenmek doğaldır, ancak otantik olmak için bunun araştırma ve empati ile özgün bir kurguya dönmesi gerekir…

Bu yazıda özgünlüğe kafayı yoracağım.........

© Şalom