Çocukluğumda korkuyla seyrettiğim film canavarlarının kahramana dönmesine alıştım. Terminator’dan King Kong’a kadar herkesin içinden bir “iyi adam” çıkarmaya yeltendiler.

Terminator filmleri bu konuda efsanedir ama sonuçta Terminator bir makineydi, onu bir market kasiyeri olarak bile programlayabilirsiniz! Başkalaşmaya gayet müsait, King Kong’un da melankolik bir kafası var ama Godzilla’yı da yıkıcı ve kurtarıcı olarak iki karakterde görmek kafa karıştırıyor. Yine de hiçbiri bu Predator filminin eline su dökemez! Predator gibisini evcilleştirmeye kalkmak bence sinemanın vahşilik hakkına ihanet!

Yeni film Predator: Badlands, bana göre tüm serinin “en Disneyleşmiş” halkası. Artık avcı değil, neredeyse terapiye gitmesi gereken bir Predator izliyoruz. Filmdeki yaratığımız Dek, yoldaş olarak bir Weyland-Yutani sentetiği olan Thia’yla (Elle Fanning) tanışıyor ve yol boyunca Before Sunrise tarzı diyaloglar kuruyorlar. Hani az kalsın Viyana’da tramvaya binip sabaha kadar aşkı tartışacaklar!

Filmin temposu yüksek, efektler göz dolduruyor ama duygu dünyası adeta Wall-E’den kalma. Duygusal bir derinlik değil bu;........

© Öteki Sinema