Kadıköy’ün kalbi, dün gece iki farklı nefesle çarptı. Bir yanda memleketten kalkıp gelen, deplasman tribününü siyaha boyayan Kocaelisporlular... Bu ülkede futbolu hala nefes alan, hala hakiki bir tutku yapan şey, işte o tribünlerin kalabalığında saklı. Süper Lig’in vitrininde parıltılı takımlar kadar, köklü camiaların coşkusuna da ihtiyaç var. Kocaelispor tribünü, bu gerçeği hatırlattı.

Öte yanda Fenerbahçe tribünü... Kadıköy’de sahaya her zaman aynı ateşle başlarlar. Bu ateş, bazen takımı uçurur, bazen de oyuncunun ayağındaki topu yakar. İlk dakikalarda gelen gol, tribünle takım arasındaki o görünmez telgraf hattının eseriydi.

Çağlar’ın uzun süren özlem sonrası yaptığı ortayı, Skriniar’ın tecrübeli kafası gole çevirdi. Ama işin tuhafı şu; o golden sonra Fenerbahçe’nin hücumcuları, sahayı düzen değil de bir kargaşa alanı gibi gördü. Herkesin gözü yalnızca kalede olunca, sahanın ortasında akıl sustu, bencillik konuştu.

♦♦♦♦♦

Futbolun kaderi, kibirle flört edene tokadı çabuk atar. Skriniar’ın aceleci faulü, ardından İrfan Can’ın yanlış kurdurduğu baraj... Ve o frikikten gelen........

© Nefes