Söz vermek, süzülen pelerinlerden ağırdır.

Yeni Superman filminin afişine baktığım bir anda aklıma eski bir duygu geldi: Neden biz kadınlar hala “Süpermen” olduğuna inandığımız adamların peşinden hayal kırıklığı toplamaya devam ediyoruz?

Zamanında oldukça etkilendiğim bir adamla yapılan planları hatırladım. Verdiğim sözleri ve yerine getirdiklerimi... Gideceğim yere bazen geç kalmak dışında tabi... Bir filme gidecektik. Basit bir plan, bir söz. Dünyayı kurtarması gerekmiyordu, trafiği durdurması veya gökyüzünde uçması da… Yalnızca verdiği sözü tutması yeterliydi. Fakat o söz, dengeyi tutturamayan erkeklerin çoğunda olduğu gibi günlük telaşın, “iş güç” bahanelerinin ve bitmeyen öncelik listelerinin arasına sıkışıp kayboldu.

Sözler ertelendi. Planlar iptal edildi. Birlikte geçecek zaman hep başka şeylerin gölgesinde kaldı. Kimi zaman işi çıktı, kimi zaman “yetiştirmesi gereken” bir şey vardı. Bir bahane, ardından başka bir bahane… Bazı erkekler, bahaneler yaratmakta hiç zorlanmazlar; asıl zorlandıkları şey, bir sözü basitçe yerine getirmektir.

O kadar çok bahanenin arasından geçtim ki, sonunda bu tanıdık duygunun nereden geldiğini fark ettim: Bu adam, bana........

© Muhalif