Bazı şarkılar vardır. Her dinleyişimizde benzer hisleri aynı heyecanla ruhlarımıza kondururlar. Hayatımızın önemli ve özel kısımlarına melodileriyle gömülerek gerçekliğimizin önemli bir parçasını oluştururlar. Tınıları evrenseldir, sözleri insanidir. Doğdukları andan itibaren insanlığa aittirler.

“Maybe if we think and wish and hope and pray, it might come true

Oh Baby, then there wouldn’t be a single thing we couldn’t do” (Wouldn't It Be Nice)

Çocukluğundan beri sağ kulağı sağır olan Brian Wilson, 1942 yılında Kaliforniya’da zengin bir ailenin ilk çocuğu olarak dünyaya gelmiştir. Müzik yapımcısı babası Murray Wilson’ın maddi desteğiyle 1961 yılında kardeşleri Dennis ve Carl, kuzeni Mike Love ve arkadaşları Al Jardine ile ölümsüzleşecekleri “The Beach Boys”’u kurmuşlardır. Başlangıçta Chuck Berry ve “rock’n roll” etkisiyle müziklerini şekillendiren grup; sörf, sahil, gençlik, aşk gibi temalarda şarkılar bestelemiştir. Baba Murray Wilson’ın aşırı kontrolcü tavrı nedeniyle grubun menajerliğinden kovulması ve Brian Wilson’ın psikolojik sorunlarını gerekçe göstererek grupla turneye çıkmayı bırakıp stüdyoya çekilmesinin ardından Beach Boys, müzikal anlamda olgunlaştığı yeni bir aşamaya geçiş yapmıştır.

“Surfin is the only life, the only way for me

Now surf, surf with me” (Surfin)

60’ların müziğine hayranlık besleyen birisi olarak The Beach Boys’tan etkilenmemek açıkçası pek mümkün değil. Özellikle grubun imza albümü olan, dönem müziğini kökünden etkilemiş, 1966’da yayınlanmış; yapımcılığını Brian Wilson’ın üstlendiği Pet Sounds’dan etkilenmemek, neredeyse imkânsız. Grubun o güne kadar çizdiği “iyimser ve pozitif” görünümden bambaşka bir kabuğa sahip, tatlı acı melankolik bir havada geçen albüm ünlü kültür dergisi Rolling Stone’un 2003 ve 2020 yıllarında iki kere derlediği “Dünyanın En İyi Albümleri” listelerinde ikinci sırada yer almıştır. Çıkışında eleştirilere maruz kalan ve beklenen satış rakamlarına ulaşamayan Pet Sounds’un bende – ve sanıyorum birçok........

© Muhalif