Oğlum hiç susmuyor. Sürekli konuşuyor, durmadan soru soruyor. “Bir şey söylicem…” diye başlayan cümleleri bitmiyor. Söyleyecekleri, soracakları biterse de yüksek sesle Galatasaray marşı okuyor. Bazen “Hiç susmuyor bu çocuk” diyecek oluyorum; sonra hemen susup dua ediyorum: “Rabbim susturmasın, sesine hasret bırakmasın.” Çünkü düşünceler söz olur, söz dua, dua ise kaderimiz…

Peygamber Efendimiz (sav) buyuruyor: “Ya hayır söyleyin ya susun” (Buhârî, Edeb, 31). Bu uyarı sadece susmakla ilgili değil; hayatımızı şekillendiren bir ölçüdür. Söz, bir çocuğun kalbinde tohumdur; iyi sözler filizlenir, olumsuz sözler gölge düşürür.

Bir bakın etrafa, dilimizdeki şikâyetleri görün:

“Çocuklar laf dinlemez, eşler anlayışsız, kayınvalide huysuz, öğretmen takık, ekonomi kötü, devlet bakmıyor… iş yok…”

Hatta lapa lapa yağan karın adı bile “beyaz kabus” olmuş. Şikâyete o kadar alışmışız........

© Mir'at Haber