Yemek yerken utandım. Başımı yastığa koyunca utandım. Masamda sessiz sakin okurken utandım. Yolda elimi kolumu sallayarak yürürken utandım. Utandım velhasıl hayatımın her aşamasında utandım. Nasıl utanmayayım ki, Gazze’deki her mazlum benim insan kardeşim, iman kardeşim ve kabul ederlerse Cennet yoldaşım. Gazze’de ve Filistin’de öldürülen çocuklardan, başı koparılan, beyni parçalanan o günahsızlardan utandım. Şehit evladının başında ağlayan, Allah’a teslimiyetini arz eden o mübarek annelerden utandım. Yıkılan evlerden, sönen ocaklardan ve evsiz barksız o insanlardan utandım. yıkılan mescitlerden, yakılan hastanelerden, yerle yeksan edilmiş okullardan ve sürekli bombalanan Gazze’den utandım. Ya o, aylardır süren ölüm tuzağı o, yaman açlıktan, ölüm nöbetindeki o aç-bîilaç masum insanlardan utandım.

Ve أين أنتم؟ أين أنتم /Siz neredesiniz? Sizler nerdesiniz? çığlıklardan utandım.
Nasıl utanmayayım? sözün bittiği, hayatın durduğu Gazze denince dilimin boğazıma gittiği, söyleyecek sözün bittiği, uydurulacak mazeretlerin tükendiği çaresizliğimizden, zavallılığımızdan utandım … Bizim bu suskunluğumuza, sorumsuzluğumuza, duyarsızlığımıza, zalim siyonistler bile şaştı.
Sormuşlar Nemrut’a, Firavuna, barbar Netenyahu‘ya; nasıl bu kadar zalim olabiliyorsun? Verdiği cevap hepimize tokat gibi: KİMSENİN SESİ ÇIKMADI DA ONDAN…

Evet Gazze ile derin bir vicdan........

© Mir'at Haber