Bir önceki yazımızda sistemin kendini yeniden nasıl sürekli ürettiğini konuşmaya çalışmıştık. Bu yazımızda da sistemin değişime karşı gösterdiği dirence değinmemizde fayda var. Her sistem, kendi sürekliliğini koruma refleksiyle hareket eder. Bu refleks, temelde yönetenlerin çıkarlarından değil, sistemin iç mantığından, yani kendisini ayakta tutan alışkanlıklardan doğar. Ama çıkar ilişkileri bu refleksin önemli bir parçasıdır. Bir kere yerleşmiş olan düzen, tıpkı bir organizma gibi kendisini savunur; bünyesine yapılan her müdahaleyi tehdit olarak algılar. Bu nedenle, sistemle mücadele etmek, yalnızca bir iktidar mücadelesi değil, hem görünür hem de görünmez olan bir direnişle yüzleşmektir.

Bu direncin en açık biçimi, kurumsal yapılarda ortaya çıkar. Devletin bürokrasisi, yargı sistemi, güvenlik kurumları, eğitim mekanizmaları ya da ekonomik ağlar, sistemin kurgusal mekanizmalarıdır. Yakın siyasi tarihimize baktığımızda değişimle ilgili taleplerin karşısına ilk bu kurumların çıktığını görüyoruz. Aslında bu kurumlar, sistemin vaaz ettiği dünya görüşünün görünmez taşıyıcılarıdır. Bu nedenle yönetenler........

© Milli Gazete