Öyle bir utanç vesilesi ki bu, yazısını yazmaktan, yürüyüşünü yapmaktan, tel’in etmekten utanır hale geldik. Söz eyleme dönüşmüyorsa susmalı değil mi? Yürümek yolları aşındırmıyorsa neden sokaklara çıkmalı ki? Lanetlemek fatura ödetmiyorsa çenesini kapatmalı değil mi? Kurşuna dönüşmeyen cümle yerini çakıl taşının sertliğine bırakmalı… Yakmayan ateş sönsün, ısırmayan köpek havlamasın… Biz yazdıkça Gazze’de ölen insanların sayısı azalmıyorsa neden yazalım ki? Her yürüyüşünüz, her eyleminiz oradaki aç insanların karnını doyurmuyor, yardıma giden insanların önünü açmıyor, İsrail’in, yardım götüren filoların üzerine ateş açmasını engellemiyorsa bırakın gitsin. En üst düzeyde, cumhurbaşkanları, krallar, başkanlar nezdinde yapılan kınama açıklamaları Filistinlilerin üzerine yağan bombaların, mermilerin sayısını azaltmıyorsa salın gitsin.

Ne yaparsanız yapın İsrail bildiğini okuyor. Çünkü hiçbir gücün kendisini durdurmaya yetmeyeceğini, çünkü sözün öldüğünü, yürüyüşün fiziksel yorgunluğun ötesine geçmediğini, lanetlemelerin iç kamuoylarını yatıştırmanın mutlak aracına dönüştüğünü biliyor. Siz aleyhime sayfalarca yazı yazın, ben yine aç bırakacağım diyor. Siz sokakları aşındırın, bağırın çağırın ben yine öldüreceğim diyor. Siz lanetleyin, kınayın, ne yaparsanız yapın bildiğimi okuyacağım diyor. Gazze’nin sahipsiz olduğunu Allah dışında tek bir koruyucusunun, hamisinin bulunmadığını bizden, herkesten önce İsrail biliyor. Aslında, bir bakıma, bırakın geri çekilmeyi, durdurmayı, korkutmayı, yazdığımız her yazı onları daha hırslandırıyor, attığımız her slogan onları daha hızlı davranmaya, kötülüğünü daha ivedi gerçekleştirmeye sevk ediyor. Halklar bir tarafa bırakılırsa devletlerin vicdanının çoktan öldüğünü, onun yerine uluslararası çıkarların, stratejik dengelerin gelip oturduğunu biliyor. Biliyor ki yöneticiler halklar kadar vicdanlı........

© Milat