“Niyeti kötü olanın attığı ok kendisine döner.”

Belli vesilelerle tecrübe ederiz, kalp yanılmaz. Uzak tutuyorsa da yakın kılıyorsa da yanıltmaz o. Ariflerin “hissikablelvuku” dedikleri hadisenin merkezidir diyarı; sağduyunun, farkındalığın, sezginin membaı.

Günde beş vakit konuşur o, aradaki perdeyi kaldırmayı bilenle... İnsana insanlığın bahçesinde olacakları öngörme gibi yüksek bir yeti bahşedilmiştir. Şüphesiz bazısında daha az, kimisinde daha fazladır bu kabiliyet. Burada derinleşmeyi bilenler ise onun geliştirilmeye açık yönüne temas edebilmiştir. İnsanlık sanatıdır sezgi, sanat nasıl çalışmayla geliştirilebilirse sezgi de tecrübeyle yol alır. İç sesini sabırla dinleyen görecektir ki kalbin “uzak dur” ikazı daima haklı çıkar. Zira bir kıvılcım döküverir üst üste takılan tebessüm maskelerinin kapattığı suretlerin ardındakini. Bir kıvılcım, zehirle kurulu gıybet sofralarının, kötü yürekli zanların, sancının, hazımsızlığın, gazabın, kusulmaya ayarlı isyanın dökülüşü olur.

Kalp yanıltmaz. Kimi zaman sözün kutsiyetine hürmeten mukabelede bulunmanın içe sinmeyen bir yanı olur. Nezakete sığınan ama samimiyetten murat alamayan o yakınlaşmalar bir tedirginliğin, özümseyemeyişin adımlarıdır. Bu yol, yolcuyu daima hüsrana çıkarır.

Yalandan, riyadan, merhametsizlikten, iftiradan, kötülükten en çok bahsedenlerin kelimeleriyle beslendiği bir dünyada yaşıyoruz. Kendini haklı çıkarmak adına yola düşen........

© Milat