“Yok bir şey.”

Bu cümleyle başlayan kaç iletişim cinayeti oldu acaba?

Çünkü biri “yok bir şey” diyorsa orada her şey vardır. Hem de taş gibi, sessiz, küskün ve nereye koyacağını bilemediğin cinsten bir her şey…

Aslında pasif-agresif dünyamızın en rafine silahı bu söylem.

Bu pasif-agresif davranış biçimi kısa vadede “üstünlük” sağlar gibi görünür:

“Ben konuşmuyorum. Çünkü haklıyım.”

Ama uzun vadede ilişkileri içten içe çürütür. Konuşulmayan her duygu daha sonra başka yerden sızar: alay, küçümseme, kırgınlık, bazen de “hiçbir şey hissetmeme”.

Hani diyorlar ya bir ilişkide konuşarak kavga ediliyorsa hâlâ umut vardır. Ancak biri konuşmayı bırakmışsa o ilişki bitmiştir. Bu sistem keşke bu kadar basit olsaydı. Çünkü biri susuyorsa ve gitmiyorsa işte orada artık “iyileşme” değil, “süründürme” başlar.

Susmak bazen bir “bitti”nin provasını yapmak gibidir. Ama daha zalimcedir çünkü........

© Milat