Geçenlerde bir arkadaşımızın dedesini görmek için köye yolumuz düştü. Daha ilk adımda, köyün sessizliğe gömülmüş hâlini fark ettik. Gençler çoktan büyük şehirlere göç etmiş, köyde ise ağırlıklı olarak orta yaşlılar ve yaşlılar kalmıştı. Kimi bastonuna dayanıyor, kimi düşüncelere dalmış uzaklara bakıyordu. Ama Hasan Dede farklıydı; 95 yaşına rağmen dimdik ayakta, bilinçli, zinde ve yaşamla bağını koparmamıştı.

Kendisine bakan oğlu anlattı: “Babam gençliğinde hiç doktora gitmedi. Ömrü hep köyde geçti. Bağda, bahçede, tarlada, ahırda, meyve ağaçlarının altında… Hep çalıştı, hep üretti.” 80’li yaşlarında düşme sonucu kolunda incinme oldu, bir de üşüttüğü için bronşit geçirdi. Onun dışında hiç hastane yüzü görmedi.” dedi

Hasan dedeyi fazla yormamak için kısa konuştuk. Ama o kısa sürede bile özlü bir ders verdi bize. Gözlüğünün üzerinden bakarak şöyle dedi:

“Bak evlat… Dağlar başına kış gelir, insan başına iş gelir.”

Ve ardından ekledi:

“Hayat dediğin, insanın başına ne gelirse onunla baş etme sanatıdır.”

Bugün bu yazıyı, 95 yaşındaki o bilge dedenin söylediği o derin cümleden yola çıkarak........

© Milat