Yine Habersiz Geldi!

İnsanı yakmayacak kadar sıcak, üşütmeyecek kadar serin güzel bir Çarşamba günüydü. Güne aile efradıyla güzel bir kahvaltı yaparak ‘Bismillah’ demiş, böylece kuşluk vaktinde esaslı bir hoşluk yaşamıştım. Artık vakit, davete icabet vaktiydi. İstanbul İl Müftülüğü’nün Fatih Müftülüğü Konferans Salonu’nda düzenlediği programa katılmak üzere Bağcılar Parseller yürüyüş yolundan Yavuz Selim tramvay durağına doğru yola revan olmuştum. Neşe ve heyecan içinde emin adımlarla yürüyüş yolunda seyir halindeyken birden sol omzuma ‘küt’ diye bir şeyin çarptığını hissettim. Omzuma çarpan araç bir Cipti.

Evet, gelenek bozulmamış ‘kaza yine geliyorum’ dememiş, gelmişti. İmtihan sorusu yine çalışmadığım yerden çıkmıştı. Hamdolsun en azından ebat olarak “kalın Türklük” bizi sarsılmaktan ve savrulmaktan kurtarmıştı. Özgül ağırlığın faydaları.

Bir Canavarın Portresi

Hamdolsun bu görünmez kazayı da yarasız, beresiz, ağrısız, sızısız atlatmıştım. Arabanın vurması beni neredeyse hiç etkilememiş fakat şekil........

© Milat