Siyaset sahnesi giderek daha fazla, bir tür kıyamet siyasetine teslim olmuş durumda. Krizlerin üzerine inşa edilen, kaosu bir stratejiye dönüştüren, “bırakın her şey yansın” anlayışıyla hareket eden bir siyaset biçimi bu. İktidarda kalmak ya da tüm sistemi çökertmek dışında bir amacı olmayan bu yaklaşım, sadece Türkiye’de değil, birçok ülkede siyaseti şekillendiriyor. Bu siyaset biçimi, hem kurumlara hem toplumsal bağlara yönelik sistematik bir tahribat yaratıyor. Ortak akıl, prosedürler ve kurumsal işleyişler hedef alınarak toplumun birlikte yaşama zemini adım adım aşındırılıyor. Dahası, bu zemin kaybı, söz konusu siyasal yaklaşımın hem meşruiyetini hem de gücünü pekiştiriyor.

Böyle bir ortamda, klasik siyaset araçlarının etkisizleşme potansiyeli taşıdığını söylemek mümkün. Seçimler ve meclis tartışmaları gibi geleneksel yollar ya baskı altına alınıyor ya da iktidar tarafından araçsallaştırılıyor. Siyasetin sınırlarını çizen ve oyunun kurallarına göre oynanmasını garanti altına alan kurumlar, artık oyunu ortadan kaldırmak için devreye sokuluyor. Bu koşullarda sormamız gereken soru şu olabilir: Bu tür bir siyaset ortamında, muhalefet için nasıl yeni yollar açılabilir?

Mevcut siyasal düzenin, gündelik ya da giderek derinleşen sosyal, ekonomik ve ekolojik krizlere yanıt veremediğini söylemek artık abartılı bir ifade değil. Daha kötüsü, bu krizlere verilen bazı tepkiler—özellikle otoriter ya da aşırı sağ politikalar—sorunları çözmek yerine daha da derinleştiriyor ve olası çözümleri tıkıyor.

Türkiye’de bu durumun en görünür örneklerinden biri, yargının iktidar tarafından bir baskı aracına dönüştürülmesi. Hukuki reformlar ve yargı kararları, siyasal muhalefeti bastırmak, gazetecileri susturmak ve toplumu sindirmek için kullanılıyor. Böyle bir ortamda, doğrudan yüzleşmeye dayalı siyaset zaman zaman etkisizleşebiliyor, hatta kutuplaşmayı daha da........

© Medyascope