Ülkemiz, cennet yurdumuz; bizim insanlar, bizim güzel insanlarımız; gökyüzü ve yeryüzü; dağlar, denizler, ormanlar, hele ormanlar; kundaktaki bebeler, anneler, dizi tutmayan, gözü görmeyen koca koca çınarlarımız; sular, kara toprak; askerler, kahraman yiğitlerimiz; yurtsever aydınlar, gazeteciler, öğretmenler; ilkokuldan üniversiteye çocuklar, gençler; emekçi halk, köylü, memur, özellikle emekli herkes, her şey TERÖR‘ün acımasız pençesi altında cayır cayır yanıyor, kavruluyor.

Ben ağacım biliyor musunuz, karaçam, meşe, şimşir, gürgen, yemişen… Bir kibrit çöpü, söndürülmeden atılan sigara, aşka gelen güneş ışınlarının kırık cam parçası sayesinde çıkardığı alev. Ya elektrik tellerinden sıçrayan çıngı. Fi tarihinden kalan, özelleştirme kurbanı fincanlardan çıkan ateşin yurdun dört bir yanını sarması. Satılan, çalışmayan, yenisi alınmayan yangın söndürme uçakları. Kasıt, kasıtlı yakılan ağaçlar, kuşlar, çiçekler… Yakılan yerlerin ışık hızıyla orman vasfından çıkarılması. Terör işte, hem de silahsız, bıçaksız, kalem – kelam terörü…

Ozan Mihmeti Baba‘nın dediği gibi, “Oy benim denizim, vay Karadeniz…“!

Bakınız ben çoluk çocuk bir kaç günlüğüne, borç harç edindiğim parayla, dinlenmek için gittiğim otelde diri diri yanan orta sınıf gelir sahibi yurttaşım. Gittiğim otelin ruhsatı var, alarmı yok. Yangın musluğu var, suyu yok. Yangın merdiveni göstermelik. Güvenlik yok, tedbir yok, üstüne üstlük suçlu ortada, ancak hesap soracak irade yok irade.

Terör, hem de silahsız, bıçaksız, ihmal terörü…

Öte yandan zemin etüdü filan yapılmadan, oynak arazi üzerine dikilen, adı rezinsdans, kendi gecekondu olan binalarda, üstelik kredi borcu omzunda kalan eşime, çocuklarıma, anama, babama, komşularıma kendi ellerimle mezar yaptığım binanın sahibi, deprem mağduru garibim. Bu işten mütahit, bu işten yapı denetim, bu işten belediye, bu işten çevre bakanlığı hiç ama hiç sorumlu........

© Medya Siyaset