Urnaşa, Kadim Süryanice’de “İnsan Şehri veya İnsan Diyarı” demektir. Ama ne taşla ne toprakla inşa edilmiştir; o, insan ruhunun en derin, en güzel katmanlarından yükselen bir vicdan ve adalet yurdudur.

Haritalarda yoktur, çünkü onun sınırları coğrafyaya değil, ilahi adaletin, erdemin ve insani aşkınlığın iz düşümlerine dayanır. Zihinle değil, gönülle var edilir; dilin kuru seslerinden değil, kalbin en derin, en samimi eylemlerinden doğar.

Bu şehirde insan, sadece beden ve kemikten ibaret değildir. O, anlamın kutsal taşıyıcısıdır; sorumluluğun ve merhametin somut cisimleşmiş halidir. Urnaşa'nın dar sokaklarında yürüyen her insan, içinde bir ışık taşır: Kendini bilen, başkasının varlığını gözeten, yaşama ve yaratana derin bir saygı duyan bilinçtir bu.

Urnaşa’nın meydanları sevginin terbiyesi ile konuşur. Gösterişli sözler, boş nutuklar burada yer bulmaz; en kıymetli ses, ruhun yumuşak, içten ve samimi yankısıdır. Çünkü bilinir ki, en hakiki iletişim, ruhların derinliklerinde, samimiyetle örülmüş bağlarda başlar.

Toprağa atılan tohum gibi, ruha düşen kelimeler de bir gün filizlenir, köklü ve hakiki bir anlayışa, derin bir bilgelik ağacına dönüşür. Ama köksüz, anlamdan yoksun, derinliği olmayan tohumların ürün vermesi mümkün değildir; aynı şekilde, anlam taşımayan kelimeler ruhu besleyemez, gönlü aydınlatamaz, yüreği diriltmez.

Çünkü insan zihni, daima bildiği kelimelerle yaşar. Hangi kelimeleri tanırsa, onların büyüsüyle şekillenir düşüncesi, zikri ve pratiği. Urnaşa’da kelimeler sadece sözler değil; ruhları hizaya sokan, nefsi terbiye eden, içsel disiplini çağıran tohumlardır.

Ve her insan, kendi içsel Urnaşa’sını, kendi bildiği kelimeler dünyasında inşa eder.........

© Mardin Life