Gazze’de artık bombalar değil, sessizlik öldürüyor. Ne füzelerin gölgesi ne yıkılmış binaların enkazı… Orada ölüme sebep olan şey, en çok da dilsizliğimiz, duyarsızlığımız, utanmazca sergilediğimiz küresel kayıtsızlığımızdır. Bir annenin kucağında soğuk cesede dönmüş çocuğu… Bir babanın açlıktan çökmüş yüzüne bakıp “yapabileceğim hiçbir şey kalmadı” dediği o çaresiz an… Bir kız çocuğunun, ayakları kan içinde, elinde boş bir tencereyle yürüyen gölgesi… İşte Gazze budur artık. Bir vicdan aynası değil, vicdansızlığın karanlık duvarıdır. İnsanlar bir lokma ekmek, bir damla su için günlerce bekliyor. Ama öylece beklemek ne mümkün? Beklerken ölüyorlar! Gazze’de açlık, artık bir beslenme sorunu değil; bir topyekûn yok etme stratejisidir. Bir halkı yavaş, acılı ve sessiz bir şekilde imha etmek için kullanılan........

© Mardin Life