Eğitim dünyasında son yıllarda çocuk ve gençlerde dikkat dağınıklığı, öfke kontrolü zayıflığı, empati eksikliği, sosyal iletişim güçlükleri ve kaygı gibi davranış temelli sorunların arttığı gözlemlenmektedir. Bu tablo, öğretmenleri ve aileleri çözüm arayışına yöneltirken, müfredatta çoğu zaman ikincil planda bırakılan fakat etkisi bilimsel olarak da güçlü biçimde ortaya konmuş bir alan yeniden gündeme gelmektedir:

Sanat Eğitimi

Sanat, sadece bir etkinlik değil; insanın duygu dünyasına temas eden, davranış kalıplarını dönüştüren güçlü bir pedagojik araçtır.

Nörobilim araştırmaları, sanatla uğraşmanın beynin sağ ve sol lobunu aynı anda aktif hâle getirdiğini göstermektedir. Yani hem analitik hem yaratıcı bölgeleri aynı anda harekete geçmektedir. Ritim tutmak, çizim yapmak, drama ile rol canlandırmak ya da hikâye yazmak; odaklanmayı artırır, stres hormonlarını azaltır, sakinleştirir ve duygusal dengeyi güçlendirir.

Bu durum öğrencilerin davranışlarında doğrudan şu değişikliklere yol açmaktadır:

• Dikkatin daha uzun süre sürdürülebilmesi
• Özdenetim becerilerinin güçlenmesi
• Duygularını ifade edebilme kapasitesinin gelişmesi
• Empati yeteneğinin artması

Sanatla temas eden bir çocuğun duygu dünyası rahatlar ve bu rahatlık davranışlarına yansır. Davranış bozukluklarının önemli bir kaynağı öz düzenleme eksikliğidir. Sanat eğitiminde müzik, ritim ve tekrar sayesinde çocuğun içsel dengesi desteklenir. Ritim duygusu, çocuğun iç temposunu dengeleyerek sakinleştirici bir etki oluşturur.

Bir müzik aleti çalmak sabrı; koro çalışmaları ise uyumu ve sosyal bağlılığı geliştirir.
Bu nedenle müzik temelli sınıflarda çatışmaların azaldığı, öğrencilerin daha uyumlu hâle geldiği gözlenir. Müziğin bu çerçevede adeta doğal bir terapi olduğu söylenebilir.

Sanat eğitiminde bir başka yöntem olan drama eğitimi ile, öğrencilerin hem bedenlerini hem duygularını tanımaları sağlanabilir. Rol canlandırma çalışmaları: Empati kurmayı, duyguları fark etmeyi, farklı bakış........

© Maarifin Sesi