Bir ekranın karşısında oturuluyor ya da elde telefon, akışlar kaydırılıyor. Bir bebek. Üzerine çökmüş bir enkaz. Yanında ağlayan bir kadın. Hashtag: #StopWar. Bir diğer yanda reklam: "0 indirimle yaz alışverişini şimdi yap!" Görsel akış bu kadar kesintisiz, bu kadar serinkanlı.

Savaş yaşanıyor bir yerlerde ve tüm dünyada izleniyor. Her görüntü bir travma, her travma bir içerik. Tıklanabilir, beğenilebilir, hikâyelere atılabilir. Her yeni bombardıman bir içerik patlamasına dönüşüyor. Platformlar, savaşın şiddetini filtrelerle estetikleştiriyor. Patlayan binalar arka planda dramatik bir müzikle sunuluyor. Kırılmış bedenler, hikâye aralarına yerleştirilen sponsorlu reklamlarla bölünüyor. Savaş artık medya kurgusunun bir uzantısı ve bu kurgunun merkezinde “tıklanabilirlik” var.

Savaş içerikleri ne kadar çok tıklanırsa, o kadar değerli sayılıyor. İçeriklerin "trend" olması, yaşananların ağırlığıyla değil, aldığı etkileşimle ölçülüyor. Sayısal veriler büyüyor, ancak içeriklerin taşıdığı anlam giderek yüzeyselleşiyor. Savaş gerçekliğini aktarmak için değil, dijital dolaşıma uygun hale getirilmek için paketleniyor.

Bu durum zamanla, farkına bile varmadan bir empati yorgunluğu yaratıyor Her yeni acı bir öncekini siliyor. Her yeni bomba, bir önceki fotoğrafı unutturuyor. Çünkü ekranlar aynı zamanda hafızayı da duyguyu da isyanı da siliyor. Ekrana bakan gözler, bir noktadan sonra göremez oluyor.........

© Kısa Dalga