Mustafa Kemal, 1834 yılında ‘’Mekteb-i Ulum-ı Harbiye adıyla İstanbul’da kurulan ve şimdiki adıyla Kara Harp Okulu olarak adlandırılan ve amacı liderlik özellikleri gelişmiş, askeri sevk ve idare yeteneği kazanmış, yeterli fiziki yeteneğe sahip muvazzaf subay yetiştirme olan şanlı yuvaya 13 Mart 1899 yılında girmişti.
Her yıl 13 Mart günü O’nun Harbiye’ye girişini kutlama ve O’nu anma törenlerinde resmi elbisesinin apolet numarası olan 1283 okunduğunda heyecan ve O’nun gibi Harbiyeli olmaktan duyulan onur, gurur ve övünçle, hançeremiz yırtılırcasına en gür sesimizle tıpkı kılıçlı yemin töreninde ‘’Mustafa Kemal’in Askerleriyiz’’ dediği için atılan beş Teğmen gibi ‘’İÇİMİZDE!’’ diye bağırırdık.
Bu içten haykırış O’nu özümsediğimizin ve ilkelerine inanmışlığımızın adeta yüksek sesli ilanının alametifarikasıydı. Bu haykırışla sesimizin kısılması da bağlılığımızın ispatı olarak bizi gururlandırır, sevindirirdi ve ses kısıklığımız da uzun sürsün isterdik.
O ‘’Benim naçiz vücudum bir gün elbet toprak olacaktır. Fakat Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır (yaşayacaktır)’’ demişti.
Madden ölmüş ve yok olmuşsa da fikirleriyle, düşünceleriyle ve ilkeleriyle yaşadığını, yaptığı devrimleriyle her zaman hissediyor ve ateş çemberinde olan ülkeler yanında ayakta ve dimdik durabiliyorsak, O’ndan kaynaklandığını ve O’na borçlu olduğumuzu çok iyi biliyoruz.
Türkiye Cumhuriyetini Gençlere emanet edip, onları Cumhuriyetin bekçisi ve........

© Karadeniz'de sonnokta