2006 yılında bir müdür arkadaşımla birlikte Londra’da köklü bir özel okulu ziyaret ettiğimiz günü hiç unutmam. Amacımız, farklı bir eğitim kültürünü yerinde görmek, “iyi okul” anlayışlarının temellerini anlamak ve kendi sistemimizle karşılaştırabileceğimiz sahici gözlemler edinmekti. Avrupa’nın en pahalı okullarından biri olmasına rağmen içeri adım attığımız anda beklediğimiz modern, teknoloji yüklü bir ortam değil; yılların izlerini taşıyan sade bir eğitim atmosferiyle karşılaştık. Kenarları aşınmış bir çalışma masası, el işçiliğiyle oyulmuş yüz yıllık bir kitaplık, üzeri çiziklerle dolu eski bir dosya dolabı ve koridorda ham bir kütükten yapılmış, yaklaşık 150 yıllık bir ayakkabılık… Hepsi gösterişsiz ama görevine sadıktı.

Okul yöneticisinin o gün söylediği cümle, bu sade manzaranın tam karşılığıydı:
“Biz burada eşyayı değil, insanı........

© İstiklal