Seni nasıl yazmalı bilmiyorum, nasıl anlatmalı seni…

Nasıl göz göre göre kendini heba ettiğini kime söylemeli.

Sırrı Abi bizim Aboş’tu desem kime ne anlatacağım.

Hemşehrin, arkadaşın, dostun Kahtalı Mıçe’nin ardından yazmıştı ya “Her insan, kendine ait bir dünya yaratır; Mustafa kendine ait bir dünya yarattı, burada yaşadı.” Sen yaşayamadın, 85 milyonun yüküne hamallık ettin.

Hastalığını bile kah Ankara’da kah İstanbul’da tedavi ettirmeye çalıştın.

Hayat çok yordu seni, bizler çok yorduk, ülke çok yordu. Şimdi yoğun bakım odasında da yalnız bıraktık seni.

Ama diyoruz Adıyaman’ın suyundan içmiş, Berber Ali’nin torunudur. İşkencelerden geçmiş pes etmemiş etmez diyoruz. Hadi utandırma bizi

Senin sana ait dünyan olmadı, sürekli koştun yoruldun, koştun dinlendin, koştun hasta oldun, koştun kimse dinlen demedi. Barış gelirse dinlenirim dedin. Şimdi kıyısındayız ama sen olmayınca eksik kalırız diye korkuyoruz

Hayatın hep çileli oldu. Adıyaman vilayet olduktan sekiz yıl sonra (1962) doğdun, sekiz yaşında baban Ziya amcayı kaybettiğinde hayatın acımasızlığı senin için başladı. Adıyaman dışında vefat etmişti diye hatırlıyorum. Cenazesi kalabalıktı.

Şanslıydın ve şansızdın. Önderler dendiğinde Adıyaman’ın komünistleri derlerdi size. Ziya amca 1960’lı yıllarda Türkiye İşçi Partisi’nin Adıyaman’daki kurucularından ve il başkanlığı yapmıştı haksızda değillerdi.

Ama ne senin komünistliğin ne sosyalistliğin, ne solculuğun tarif edilemiyordu. Yaşantın buna izin vermiyordu.

Berberlik aile mesleğinizdi. Size miras kalmıştı. Dede Berber Ali Amca kalender bir insandı. Tanımayan yoktu. Çünkü derdine dermen arayanlar onun kapısını çalardı. İyi bir şifacıydı. Otlarla, kremlerle millete şifa dağıtırdı.

Amcaların Bekir ve Nuri önder kardeşler iyi öğretmenlerdi. Aile tam Adıyaman kültürüydü. Dayın Said-i Nursi’nin talebesi yani Nurcuydu. Çok kültürlülük aileden sana mirastı

Sen Türkmen’din ve Adıyaman’da Kürtlerin arasında büyümüştün. Herkesin seni Kürt zannetmesi bu yüzdendi ama sen hem Türk hem Kürt olmayı becermiş bir çilekeştin.

Baban Ziya amca vefat ettiğinde annen ve dört kardeşinle birlikte dedenin evine sığındın. Deden de solcu bir adamdı ama İşçi Partili değildi. CHP’liydi

Ellerinden öptüğüm Zeliha anne evlenmedi. Ziya amcadan sonra saçını sizin için süpürge etti ve seni kardeşlerinle büyüttü.

Annen diyordu ya “Para ile tapu bizi sevmiyor” diye haklıydı. Bir ev elayım dedin anneme, evi aldın o da Adıyaman depreminde yıkıldı. Çok şükür ki anne İstanbul’da........

© Independent Türkçe