Birbirimize sahip çıkmayı başarabilecek miyiz?

Biz nasıl toparlanacağız?

Hepimiz bu soruyu birbirimize soruyoruz. Sokaktaki bakışlarımızla, sosyal medya yorumlarımızla, serzenişlerimizle… Başka konularda başlayan sohbetlerimizin beşinci dakikasında konuyu memlekete getiriyoruz. Büyüklerimiz de getirirdi ama sanki bu defa başka, ne dersiniz?

Bu bir siyaset yazısı değil. Bu, toplumun geçirdiği değişimin 45 yılına, kendi yaşamıyla şahitlik etmiş sade bir vatandaşın hatta vatandaş olmakta çok da bir iddiası olmayan insanın kendi kendine düşünmesi, düşünürken yazması. O kadar. Zaten, yapabildiğimiz de bu kadar. Zaten, sorun da bu. Tek yapabildiğimizin konuşmak ve şikâyet etmek olması ama bir türlü elimizi taşın altına tam olarak koyamayışımız, koyup da kendini ateşe atanın ardından bakışımız. Altına el konacak taş halen varken, taşı-toprağı koruyamayışımız. Sorun, çok büyük. Peki, çözüm de o kadar büyük mü? O kadar uzak mı?

Düşünüp duruyorum. Yetersiz hissetmenin dibine vuruyorum. Hissettiğim duygular bir ipin ucunda, ben onları çekip bakıyorum. Özlem, hüzün, usanç, öfke, sevgi, merhamet, bıkkınlık, suçluluk, yetersizlik… “Ay ben hiç okuyamıyorum öyle haberleri” diyenler aklıma geliyor. Hayır, onlardan hiç olmadım ama bunun bir ortası olmalı. Ne onlar gibiyim ne de işe yarayanlardan biri. İş zaten o boyutu çoktan aştı. Sosyal medyada........

© HTHayat