İşte geçtiğimiz günlerde, beni derinden etkileyen, umutla ve heyecanla uyandıran böyle bir rüya gördüm. Gönül arzu eder ki, bu rüyadaki sahneler bir gün gerçek olsun, tıpkı tarihimizin o kutlu yürüyüşü gibi. Şimdi gelin, o zifiri karanlık ormanda başlayan, altı çınarın yükselişiyle aydınlanan bu düşe birlikte tanıklık edelim. Karanlık bir orman yolunda yürürken buldum kendimi. Etrafım zifiri karanlıktı, önümü görmek adeta imkânsızdı. Epey yürüdüm, içimde yeşermesine izin vermek istemediğim o korkuyla yüzleşerek. Sonra birden, biraz ötemde bir ev belirdi; ışıkları yanıyordu. İçimden “Umut bu ev!” diye geçirirken, kendimi bir anda evin kapısının önünde buldum. “Kimse yok mu?” diye seslendim, yanıt gelmedi. Kapıya vurdum, yine ses yok. Kapıyı iterek açılmasını sağladım. İçeride kimsecikler yoktu, sadece şömine yanıyordu. Biraz ürkütücü görünse de, içeri adım attığımda hissettiğim sıcaklık içimi rahatlattı. Biraz yürüdükten sonra, dikkatimi bir masa çekti. Üzerinde bir yay ve altı adet ok duruyordu. Bir anlam veremedim. Birden yayı elime aldım, okları da kavrayıp dışarı fırladım. Dışarısı yine zifiri bir karanlıktı. İçimden, o okları teker teker karanlığa fırlatmak geçti. Ve büyük bir heyecanla okları fırlatmaya başladım.

İlk oku aldım, yayı gerdim ve karanlığa doğru bıraktım. Ok yaydan çıkar çıkmaz hedefine doğru süzülürken, zifiri karanlık yerini aydınlığa bırakıyordu. Ok, Ankara’nın tam göbeğine düştü. Düştüğü yerden filizlendi, dev bir çınar oldu. İnsanlar etrafında hemen toplandı, ellerindeki sularla o muazzam çınar ağacını sulamaya başladılar. Öylesine büyüdü ki bu çınar, kökleri tüm Ankara’yı sarıverdi adeta. İnsanlar çınarın etrafında birlik olmaya başladı. Çocuklar, gençler, yaşlılar, kadınlar,........

© Haberton