​Gönlüm, asırlık taş duvarların ardında kalan o sıcak yuvalara akıyor. Hani şu avlusuna “hayat” denen evlere… Bu isim ne kadar da manidar! Ev değil, yaşamın ta kendisiydi orası. Yere düşen incirin kokusu, komşunun el açması böreğinin buğusu, çocuk kahkahalarının o duvarlardan yansıması… Hayat, sadece oturup kalktığımız dört oda değil, birbiriyle kaynaşan o avluydu.

​Bugün, o “hayat” gitti. Yerine, ruhu olmayan cam ve beton yığınları yükseldi. O eski

© Haberton