Duvarları var, ama vicdanları yok.
Rehberlik Araştırma Merkezi’ne (RAM) rapor için gittiğim gün, bunu acıtan bir netlikle hissettim.
Eğitimimi anlatıyorum.
Kolej geçmişimi söylüyorum.
Üniversite mezunuyum diyorum.
Devlet memuruyum diyorum.
Şairim, kitaplar yazıyorum diyorum.
TÜKD üyesiyim, orada eğitimle ilgili çalışmalar yapıyorum diyorum

Ve bana yöneltilen ilk soru şu oluyor:
“Okuma yazman var mı?”

Bu soru aslında bana değil; insanı görmeyi unutmuş bir sisteme sorulmuş gibiydi.
Çünkü orada kimse beni görmüyordu.
Cevapları değil, kutuları işaretliyorlardı.
Beni değil, prosedürü dinliyorlardı.
RAM’da yaşadığım bu saygısızlık, bu ülkede yıllardır süregelen zihniyet arızasının çıplak hâliydi:
İnsanı dinlemeden yargılamak.
Görmeden değerlendirmek.
Tanımadan küçültmek.
Ve ne yazık ki hikâyenin daha karanlık kısmı Engelsiz Yaşam Merkezi’nde devam etti.
Sonra fizik tedavi için Engelsiz........

© Haberton