Türkiye’de başlayan hikâyem, Etiyopya ve Hargeisa üzerinden uzanan bir yolculuğa dönüşmüştü. Buhoodle’ye doğru giden yolun eşiğinde artık yalnızca bir öğretmen değil, başka bir dünyanın eşiğinde duran bir yolcuydum.
Giderek fark ediyordum ki; bu topraklarda hayatım, bambaşka bir aleme evriliyordu.

Berbera’dan ayrılıp güneydoğuya doğru yola koyulduk. Sahilin maviliği yavaş yavaş geride kalırken, sarının hâkim olduğu uçsuz bucaksız düzlükler önümüzde uzanıyordu. Ufak yerleşim yerlerini ardımızda bırakırken, yeşilin yerini toprak rengi alıyor, manzara sessiz ama derin bir dönüşüme tanıklık ediyordu.

Asfalt yol beklediğimden çok daha düzgündü. Arazi aracımız bozuk kısımlara aldırmadan ilerliyordu. Henüz farkında değildim ama bu coğrafyada “yol”, bir güzergâhtan çok daha fazlasıydı.

Trafik sakindi. Şharmarke, yolun Mogadişu’ya kadar uzandığını ve bu yolculuğun üç-dört gün sürebileceğini söylediğinde, mesafenin büyüklüğü zihnimde yankılandı. Türkiye’de bir otobüs durağında beş dakikalık gecikmeyi sorun ederken burada yolculuğun ne saati vardı ne dakikası…

“Ne zaman varırız Şharmarke?” diye sordum.
“Akşam olmadan oradayız inşallah,” dedi.
Henüz yolun yarısına bile gelmemiştik ama o bu cevabı yüzünde en ufak bir telaş emaresi olmadan verdi.

Yol boyunca dikkatimi çeken ilk şey, evlerin ve binaların önündeki yüksek duvarlardı. Her yer sanki dış dünyadan izole edilmiş gibiydi. Bu duvarlar, sessiz ama güçlü bir şekilde güvenlik kaygılarını anlatıyordu.

Bir anda aracımız aniden durdu. Önümüzde minibüs tarzı bir araç yolun ortasında durmuştu. Sollayamadık. Karşıdan gelen araçlar vardı. Şoförümüz sakinliğini hiç bozmadan bekledi. O sırada........

© Habername