Hz. Ömer (R.A.), halifeliği sırasında Şam’a gitmişti. Kendisini karşılayanlar arasında valiyi göremeyince etrafına toplanan şehrin ileri gelenle­rinden, “Kardeşim Ebû Ubeyde nerede?” diye sorduğunda, “Şimdi gelir” dedi­ler. Az sonra da Ebû Ubeyde geldi.

Hz. Ömer (R.A.), valisinin yaşantısını görmek istiyordu. “Haydi, kardeşim sizin eve gidelim” dedi. Birlikte eve geldiler. İçeriye gi­ren müminlerin emîri, evin içinde kılıcı, zırhı ve birkaç parça da ev eşyasından başka bir şey göremedi. Bunun üzerine Hz. Ömer (R.A.), “Senin bunlardan başka bir şeyin yok mu?” di­ye sorunca, Ebu Ubeyde (R.A.), “Bunlar benim ihtiyacım için kâfidir” diye cevap verdi. Hz. Ömer (R.A.), “Misafirine bir şey ikram etmeyecek misin?” diye sorunca, Ebu Ubeyde kalkıp eski bir küp getirdi. İçinde kurumuş ekmek parçaları çıkarınca, gözleri yaşla dolan Hz. Ömer (R.A.), “Ey Ebû Ubey­de! Vallahi sen hariç dünya hepimizi değiştirdi” diyerek ağlamaya başladı.

Allah onlardan razı olsun! Hiçbir şey onları değiştiremedi. Onlar yokluk içindeyken de takvalı yaşadılar. Varlık içindeyken de takvalı yaşadılar…

Onlar, açlıktan karınlarına taş bağlarken de ezanı duyunca kalkıp sabah namazına koştular, dünya ayaklarının altına serilip, Bizans’ın, Kisra’nın hazinelerine sahip........

© Haber Vakti