“Her can, ölümü tadacaktır. Sonunda bize döndürüleceksiniz.”
(Ankebût, 29/57)

Bu ayet, ölümü bir son değil, bir dönüş olarak tanımlar. Dönüş; bir buluşma, bir görüşme, hasret giderme, hesaplaşma, yüzleşme, intikam alma, işte bu diyebilme, hakkını tescil ettirme, işte gördün mü doğrusu buydu anladın mı deme yeri… Dönülecek yere sorumluluğu olanlar, etkisi ve yetkisi olanlar getirilir hem de cebren! Yani tek yön, mecburi istikametle döndürülür insan. Ayette aynı zamanda tehditvari bir ton ayarlaması yok mu sizce de?

Fizyolojik gelişim zamanla çöküşe geçer. İştahlar, zevkler, şehvetler, hırslar, kinler, arsızlıklar, yolsuzluklar, kibirler zamanla söner, gücünü kaybeder hatta anlamsızlaşır. Bu engellenemez bir süreçtir. Nefis sahibiysen sonradan olma biyolojik özellikleri olan varlıksan istersen ABD nin başkanı ol; uçağın merdivenlerini çıkamaz hale gelirsin bir gün. Hatta istersen Çevik’likte Bir’ ol ülkenin gündemini salla, Dayı’lıkta Kara olup bin yıllık milatlar oluştur, tehdit et, arkana, önüne güven, tankına, tüfeğine güven; bir gün rütbeler gider, yoluna yürüyemez hale gelip nerden nereye diye hayıflanırsın.. Hatta adın bile bir haftada unutulur gider.

Ve daha ilginç olan insanın ölüm hissiyatını ilk önce kendisi hissedermiş biliyor musunuz? Ha şunu derseniz yok canım ben bir şey hissetmiyorum, ben de derim ki demek ki hücrelerinize, DNA larınıza daha döndürülme emrinin rüzgarı gelmemiş henüz.. Ama bekle; muhakkak sana da, bana da gelecek bir gün kaçış yok. Sahibin ve malikin olan Allahın; ‘’Rabbine dön’’ emri geldiğinde geri dönüş için dünyevi imkanlar fayda etmeyecektir. Hastanelerin olsa bile doktora yetişemeyecek, kendin doktor olsan bile kendine faydan olmayacaktır. Ne garip değil mi?

Yani insan, ömrün son demlerini hissettiğinde aslında asıl yurduna dönüş vakti geldiğini sezer. Asıl yurda doğru gitmeyi cazip kılacak olan şey ise; salih amelle, zikir ve dualarla, iyiliklerle donatılmış bir hayat sahibi........

© Haber Vakti