Her yaz aynı manzara: Kıpkırmızı gökyüzü, simsiyah duman, kaçışan yaban hayvanları ve gözyaşına boğulmuş insanlar… Ama bu sadece doğanın çığlığı değil. Bu, bir memleketin boğazına dayanan ranta susamış ellerin izini taşıyor. Çünkü bu yangınlar kuru otlardan değil, ıslak vicdanların kurumasından çıkıyor.

Ne gariptir ki… Türkiye’de orman yangınları hep denize nazır alanlarda başlar. Hep “tesadüfen” turizm cennetlerinde, koyların üstünde, otel yapılacak kıyılarda… Ve ne gariptir ki bu yangınların külleri soğumadan, bölgeye inşaat ruhsatları verilir, betonlar dökülür.

Peki biz ne yaparız? Bir süre üzülür, bir fidan kampanyasıyla vicdanımızı okşar, sonra unutur gideriz. Ama doğa unutmaz. Çünkü o yangınlarda sadece ağaçlar değil, geleceğimiz yanar, çocuklarımızın nefesi yanar, umutlarımız kül olur.

Ağaçların Sessiz Haykırışı

Bazen alevler yükselmeden önce, sessiz bir plan çoktan devreye girmiştir. Bir rapor hazırlanır, bir dosya kenara........

© Günışığı Gazetesi