Bir zamanlar, insan ilişkileri, dostlukları ve samimiyetiyle dillere destan olan Sako Mahallesi—Mustafa Paşa—henüz yıkılmamışken… Ben de 80’li yıllarda, hayatın ne olduğunu bilmeyen bir çocuk olarak o güzel sokaklarda koşuşturur, dünyayı büyüklerin gözünden anlamaya çalışırdım.

Çocukluğumda, Askerlik Şubesinden doğuya doğru ilerlerken karşımıza çıkan yol ayrımından sağa saptığımızda bizi karşılayan Bostan Sokak’ta otururduk.

Eğer biri bana o günlerde, yıllar sonra dostların birer birer dağılıp mahallenin yok olacağını, saçlarıma aklar düşüp ihtiyarlığa yaklaşacağımı, anne, baba, dede, nine gibi canımızın bir parçası saydığımız insanların birer birer aramızdan ayrılacağını söyleseydi, inanmazdım. Çocukken zaman neredeyse hiç geçmezdi; günler, saatler uzadıkça uzar, bitmeyecekmiş gibi gelirdi. O anların hep aynı kalacağına, hiç değişmeyeceğine inanırdık. Biz çocuklar, en sevdiklerimizin hep yanımızda olacağını sanarak, dünyayı yalnızca oyunlarla, kahkahalarla ve kaygısız anlarla ölçerdik.

Sako Mahallesi, taş döşeli dar sokakları, kapı önlerinde sohbet eden kadınları ve gece yarılarına kadar top oynayan çocuklarıyla hayat doluydu. Komşuluk, yalnızca bir apartmanı paylaşmak değil, bir ailenin parçası olmaktı. Evlerin kapıları defalarca kilitlenmez, neredeyse her gün komşular birbirine uğrar, hal hatır sorar, elde ne varsa sofralar paylaşılırdı; sevinçler ve acılar, hep birlikte yaşanırdı. Bir taziye olduğunda televizyonlar sessiz kalır, herkes acıyı birlikte paylaşırdı…

Evler sadeydi,........

© Günışığı Gazetesi