Çocukken, avuçlarının içine sığmayan bir düşü vardı; herkes unuttu sandığında o, gizlice büyüttü içinde. Yıllar, yollar, engeller geçti… O, kalbinin en gizli köşesinde o düşü sakladı, kimselere göstermedi. Defter aralarına karalanmış çizimlerde, uykudan önce fısıldadığı dualarda, bazen de annesinin gözlerinden sakladığı sessiz gülümseyişlerde yaşadı.

Şimdi karşısında duran manzara, bir zamanlar küçük bir çocuğun gözlerindeki parıltının vücut bulmuş haliydi. Yılların yorgunluğu omuzlarında olsa da gözlerindeki ışık hâlâ o çocuktu. Çünkü düşler, zamanın ellerinden kayıp gitmezdi; yeter ki bir insan onlara inanmayı sürdürsün.

Bazı düşler vardır ki, çocuklukta filizlenir bir ömür boyu insanın kalbinden silinmez. Küçük bir çocuğun gözlerinde parlayan o düş, zamanın ellerinden sıyrılır, yılların ötesine taşar ve bir gün büyüyüp gerçeğe dönüşür.

Onun düşü, en ücra köylerdeki çocuklara kitap götürmekti. Yoksul bir okulun çatısı altında, yıpranmış bir defterin sayfalarına karalanmış düşlerle büyümüştü. Rafları bomboş, duvarları sessiz o sınıfta, bir gün kitaplarla dolu dünyalar kuracağını fısıldamıştı kendine. Yıllar geçti, yaşamın yükleri ağırlaştı; kentler, sınavlar, ekmek kavgaları girdi araya. Ama o çocukluk düşü, kalbinin en derin yerinde sessizce ışıldamayı........

© Gazete Pencere