Bir ömür verdiler, şimdi bekliyorlar!

Yüzlerinde bir ömrün yorgunluğu, ceplerinde ay sonuna yetişmeyen yoksulluğun isyanı var!

Birçoğu sabahları erken kalkmayı hâlâ sürdürüyor; alışkanlıktan değil, alışverişte erkenci olmak zorunda oldukları için.

Çünkü öğleden sonra manavdan seçme şansı kalmıyor.

Et, zaten vitrindeki bir görsel sadece.

Bir ömür çalıştılar!

Kimisi fabrikada, kimisi okulda, kimisi bir belediye odasında, kimisi devlet dairelerinde, kimisi sıcağın altında taş taşıyarak…

Devlete, millete, çocuklarına, geleceklerine, hepsine birden borçlandılar.

Ve şimdi, en büyük borcu devletten bekliyorlar:

Zam değil aslında bu, bir çeşit “saygı”.

Sadaka değil, çalışırken ödedikleri primlerin kısacası hak ettiklerinin karşılığını bekliyorlar.

Ay sonunu getiremeyen milyonlarca emekli, televizyonlarda zam haberlerini dinliyor.

“Yüzde 10, yüzde 15…”

Rakamlar uçuşuyor ama pazardaki domatesin fiyatı onları çoktan geçti.

İktidar kaşıkla veriyor, enflasyon kepçeyle alıyor.

Kimse sormuyor:

Emekli nasıl yaşıyor?

Evin kirası mı ödeniyor, toruna harçlık mı veriliyor, yoksa reçetedeki ilaç mı alınıyor?

Emeklilik bir dinlenme hakkı değil artık; zorunlu yoksullukla terbiye edilen bir bekleyişe dönüştü.

Ve ne acıdır ki, en uzun kuyruklar emeklilerin ekmek, et, maaş kuyruğu.

En........

© Gazete Pencere