Üzülecek çok sebep var, tutunacak umut ise çok az. Bugüne şükür diyorum ama gerisi gelmiyor benim açımdan. Kişisel ve bencilce düşündüğümde mutluyum ama evrensel düşündüğün anda mutsuzluk çukurunda debeleniyorum. Tam bu düşünceler içindeyken bir arkadaşım aradı; “Çok mutsuzum, her gün yeni bir kötü haber ile uyanıyoruz ve ben neye üzüleceğimi şaşırıyorum” dedim. Onun cevabı ise; “Elbette üzüleceğiz ama kendini kahretme, şöyle düşün büyük büyük dedelerimiz dünya savaşları gördü, cephelerde savaştı, kıtlık yaşadı, inanılmaz acılar çektiler. Onların yanında bizim yaşadığımız ne ki…” Çok haklıydı, çok geçmişe gittiğimizde insanlık neler neler yaşamıştı ama ders almamıştık işte. Kafamı dağıtmak için izlediğim platformlardaki dizileri bıraktım ve yaşamadığım ama kitaplardan öğrendiğim geçmişi izlemeye karar verdim.

Netflix platformunda yayında olan ‘II. Dünya Savaşı: Ön Cepheden’ isimli 6 bölümlük belgeseli kanım donarak izledim. İnanılmaz etkileyici, çarpıcı ve sarsıcı bir belgesel. Görüntüler renklendirilmiş sanki savaşın içindeymişsiniz gibi bir gerçeklik hissediyorsunuz. II. Dünya Savaşı’nın tanıkları başlarından geçenleri ve duygularını aktarırken bir harita üzerinden dünyanın her yerinde patlak veren savaşı bilgilendirici bir şekilde detaylarıyla tekrar öğreniyor ve hatırlıyorsunuz. Bir belgesel bu kadar geniş kapsamlı ve mükemmel nasıl yapılır diyerek izledim ve biz bunu niye başaramıyoruz diye de........

© Gazete Pencere