İktidarın Ekim 2024’te yürürlüğe koyduğu yeni rejim inşa süreci 19 Mart operasyonu sonrasında sergilenen güçlü toplumsal muhalefete karşın halen devam ediyor. 31 Mart yerel seçimlerinin ardından seçmen çoğunluğu yitirdiğini ve bunu normal koşullarda yeniden elde etmesinin son derece güç olduğunu gören Erdoğan, önce “yumuşama” ardından “sertleşme” süreçleriyle toplumu ve siyasal muhalefeti felç etmeye, hiçbir şeye tepki veremez hale getirmeye yönelik bir “şok doktrini”ni yürürlüğe koydu.

Bu süreç 19 Mart sonrası toplumsal direnişle birlikte bir miktar hasar aldı, ancak hem yeni operasyonların hem de CHP Kurultayına ilişkin gelişmelerin gösterdiği üzere planlandığı şekilde yürütülmeye devam ediyor.

Toplumsal onay almak…

İktidarın yöneldiği yeni otokratik rejim iddialarına yöneltilen eleştirilerden biri, Türkiye’nin böyle bir otokratik rejimi sürdürebilecek doğal kaynaklara veya sermaye birikimine sahip olmamasıyla ilgilidir. Bu, doğru bir bakış açısıdır. Zira baskıya dayalı tür rejimlerin sürdürülebilirliği, geniş kitlelerin rızasını satın almayı gerektirir. Bu noktada Türkiye’ye bölgede bir “alt-emperyal” pozisyon biçildiği görülmektedir. Hem sermayeyi ikna etmek ve hatta bu sürece heveslendirmek hem de toplumsal onay almak açısından Türkiye'nin bölgede oynayacağı rol kritik hale gelmiştir.

Rejimin finansmanı meselesi

Bu nedenle mesele yalnızca “terörsüz bir Türkiye” söylemi değil, aynı zamanda yeni rejimin finansmanı meselesidir. Bu bağlamda Türkiye, sadece Suriye değil; Irak ve İran’ı da kapsayan geniş bir coğrafyada –doğal kaynaklar dahil olmak üzere– cazip fırsatlar görmektedir.

Bu fırsatların değerlendirilmesi için ABD ve İsrail’le uyumlu hareket etmek stratejik bir gereklilik halini almıştır. Bu ise Kürtlerle içeride ve dışarıda (özellikle yeni Suriye’de) çatışma halinin sonlandırılmasını zorunlu kılar. Yeni “çözüm” sürecini bu bağlamda okumak gerekir.

Demokrasi geri gelir........

© Gazete Pencere