Bir zamanlar kapı önlerinde oturulurdu. Çocuklar sokakta top oynarken, büyükler bir yandan çay içer, bir yandan komşunun halini hatırını sorardı. Bir evde pişen yemek, kokusuyla sokağı dolaşır, “komşu tabağı” sessizce bir dayanışma dili olurdu.

“Bizim mahalle” derken sadece bir adres değil, bir aidiyet tarif edilirdi. Şimdi o mahalleler hâlâ yerinde duruyor belki ama ruhları eksik, sesleri kısık, göz göze gelmeler az. Günümüz şehir yaşamı, insanları birbirine daha yakın mesafede yaşatıyor ama daha uzak hissettiriyor. Aynı apartmanda yıllarca oturup birbirinin adını bilmeyen komşular, apartman girişinde selamlaşmaktan çekinen insanlar… Gelişen teknoloji, yükselen binalar ve kalabalıklaşan şehirler, komşuluk ilişkilerinin yerine sessizliği, bireyselliği ve çoğu zaman yalnızlığı getirdi.

Eskiden mahalle; güven duygusunun, dayanışmanın........

© Gazete İlk Sayfa