Kitaplarla aramız açıktı, gittikçe mesafe daha da artmaya başladı. Çocuklarımızın eğitiminde okumayı tekrar baş köşeye oturtmayı başarabilecek miyiz bilemiyorum; ama çok iyi bildiğim bir şey var: Çocuklarımızın nitelikli, işe yarar eserlerle aralarına kocaman bir uçurum girdi. Dijital teknolojiyi yaratanların amaçlarına ulaşması bir yana iyi kitapları da hiçbir işe yaramayan, niteliksiz kitaplar vurdu. Dışarıdan bakılınca kütük gibi, içi incir çekirdeğini doldurmayacak türde vampir hikayeleri, kokulu mokulu, cicili bicili, rengarenk, “Nasssssııı yani?” aksanı taşıyan garip bir dille kaleme alınmış popüler hayat yardakçısı nesneler; bir şeyler kazandıran, içi sağlam kitapları ezip geçti. Çocuklarımız bunları satın alıp evlerine kitap edindik sevinciyle dönüyorlar.

Nitelikli kitaplar seviye üstü teşhisi konularak bir kenara itiliyor veya ittiriliyor. Dünyadaki çocukların (özellikle Avrupa) okuduğu kitap sayısının altında olduğumuz yetmezmiş gibi, çocuklarımıza okuttuğumuz kitapların nitelik açısından da durumu içler acısı. Ellerine hangi kitapları tutuşturuyoruz? Onlar için kitap seçerken hedef gözetiyor muyuz? Yoksa rastgele mi seçiyoruz okuduklarını? Her konuda trendleri takip ettiğimiz gibi çocuklarımızın zihinlerini de trendlere mi emanet ediyoruz? Dünya çocukları cayır cayır klasik eserleri okuyup anlayabilirken biz bunları çocuklarımıza okutmuyoruz. Neden? Ağır ve sıkıcı oldukları gerekçesiyle. Birçok kitaba “Bu çok ağır, yaşının üzerinde” damgası vuruyoruz. Çocuklarımız ağır olduğunu söylediğimiz kitapları eline almazsa, kozasından bir kelebek olarak nasıl çıkacak? Bazı yayınevlerimiz sağ olsun sıkıcı ve ağır diye tabir ettiğimiz türden kitapları çocuklarımız ellerine alabilsin diye kolları sıvamış ve sadeleştirerek raflara koymuş. Tüm bu çabaya rağmen rağbet edilmiyor bu kitaplara. Bizler kılavuzluk edemediğimiz için sadece o kitaplara değil diğer........

© Gazete Gerçek